Λισαβόνα, Πορτογαλία: Η αρχαιότερη πόλη της δυτικής Ευρώπης γοητεύει από την πρώτη επαφή, με τα όμορφα κτήρια, τα έντονα χρώματα, τα δεκάδες καφέ-μπαρ και τα εστιατόρια σε κάθε γωνιά να δίνουν την αίσθηση ότι τα πάντα είναι ζωντανά. Ο Λυσίανθος γοητεύεται...

Στη γειτονιά Amalfa ο χρόνος έχει σταματήσει. Σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις τα σχοινιά που τα ρούχα που στεγνώνουν πάνω από το κεφάλι σου, τις κυρίες να χαιρετούν η μία την άλλη από τα μπαλκονάκια και τους μπόμπιρες να τρέχουν πίσω από μία μπάλα κλοτσώντας δυνατά στις παραδοσιακές ξύλινες πόρτες. 

Από το κάστρο του Αγίου Γεωργίου έχεις την καλύτερη θέα της πόλης. Αν έχεις το κουράγιο αξίζει να ανέβεις με τα ποδιά μέχρι την κορυφή. Ειδάλλως, υπάρχει η εναλλακτική του παραδοσιακού τραμ. 

Στις εκβολές του ποταμού Τάγου το πλήθος κινείται συνεχώς. Η αύρα του Ατλαντικού σε αναζωογονεί. Στα πάρκα οι νέοι χαίρονται τον ήλιο, οι τουρίστες περπατούν πάνω κάτω στις πλατείες, γεύονται στις ταβέρνες τις τοπικές γεύσεις. Ο μπακαλιάρος έχει την τιμητική του, με τους ντόπιους να τον φτιάχνουν με δεκάδες τρόπους, ο ένας πιο νόστιμος από τον άλλο. 

Στη Λισαβόνα ο Έλληνας νιώθει πιο οικεία από κάθε άλλη πόλη της Ευρώπης. Στο λιμάνι της Belem ή της Βηθλεέμ οι φωτογραφικές μηχανές γεμίζουν από τα κλικ. Από εκεί ξεκινούσαν οι εξερευνητές το μεγάλο τους ταξίδι στο άγνωστο του ωκεανού. 

Αν ψάχνετε κάτι πιο σύγχρονο η συνοικία Baixa θα σας αποζημιώσει. Τα πλακόστρωτα σοκάκια στη συνοικία Mouraria δίνουν μια αίσθηση μελαγχολίας και οι πύργοι που υψώνονται απέναντι κλέβουν την παράσταση. 

INFO: Αν αποφύγετε τα άκρως τουριστικά μέρη οι επιλογές για να γεμίσετε το στομάχι σας είναι πολλές και οικονομικές. Με λιγότερα από 20 ευρώ θα γευματίσετε με θαλασσινά, θα δοκιμάσετε πορτογαλικά tapas και petiscos. Όσο για τις γιγαντιαίες γαρίδες, είναι απόλαυση. 

Διαβάστε για τις προηγούμενες περιπέτειες του Λυσίανθου σε Δρέσδη, Βερολίνο, Αμβούργο και Κασκαΐς

Ο Λυσίανθος βγήκε από το μικρό τζιπάκι της KIA που είχε νοικιάσει, στάθηκε στο παρκινγκ τεντώνοντας τα χέρια του και απόλαυσε τον δροσερό πρωινό αέρα. Πριν από 20 περίπου λεπτά είχε αφήσει πίσω του το Βερολίνο και τώρα βρίσκεται στο Potsdam, την πρωτεύουσα του γερμανικού κρατιδίου του Βρανδεμβούργου.  

Αρχικά σκόπευε να πάρει τον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση τη Δρέσδη, αλλά έκανε μία μικρή παράκαμψη. Δεν γνώριζε το παραμικρό για την πόλη, αλλά όπως αποδείχθηκε άξιζε και με το παραπάνω να την επισκεφθεί. Αυτό το μέρος, σε αντίθεση με το Βερολίνο προσφέρει πολιτισμό, έχει πλούσια ιστορική κληρονομιά, πανέμορφα πάρκα και ανάκτορα. Για κάποιο λόγο που δεν μπορούσε να αντιληφθεί, στα πεζοδρόμια έβλεπε συνεχώς μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, κυρίως Γερμανούς τουρίστες. Κοντοστάθηκε σε μία διασταύρωση, μαγεμένος από την αρχιτεκτονική των κτηρίων.

Στάθηκε να πιει ένα καφέ στα γρήγορα και να φάει ένα σνακ με αυγό. Χρειαζόταν δύναμη. Πλήρωσε περισσότερα από 10 ευρώ. Το περίμενε όμως. Στη Γερμανία οι τιμές είναι απαγορευτικές παντού. 

Το κληροδότημα των Πρώσων βασιλιάδων τον άφησε άναυδο. Το Potsdam είναι ονειρικό. Τρεις μεγαλοπρεπείς πύλες, μία αψίδα θριάμβου, ένα καλοδιατηρημένο κάστρο και το παλάτι. Στάθηκε δίπλα σε δύο φοιτητές, κοιτάζοντας τον όγκο του ανακτόρου μπροστά του με τις υπόλευκες πέτρες να κάνουν αντίθεση με τον γαλάζιο ουρανό. Έμοιαζε εξωπραγματικό, λες και μόλις είχε χτιστεί. Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι δεν βρισκόταν στην Ελλάδα, όπου τόσα και τόσα αριστοκρατικά οικήματα είναι ερειπωμένα.

Μπήκε πάλι στο κόκκινο Soul, έβαλε τη μηχανή μπροστά και μπήκε στην Autobahn. Έβαλε το ραδιόφωνο. Η φωνή του Morrison αντηχούσε σαν μελωδία στα αυτιά του. Πανύψηλα δέντρα, γέφυρες, ποτάμια και φύση. 160 χιλιόμετρα, δύο ώρες ανάμεσα στο πράσινο, με την άσφαλτο στη μέση. Τους παραδέχεται τους Γερμανούς. Ξέρουν να πουλάνε το προϊόν τους, όποιο και αν είναι αυτό, προσπαθώντας να θάψουν την ίδια στιγμή, βαθιά, το φρικιαστικό παρελθόν τους. 

Είδε τη Δρέσδη, τα μνημεία του νεοκλασικισμού. Άκουσε την καμπάνα της Φράουενκιρχε να χτυπά. Έστριψε δεξιά, δίπλα στον Έλβα.

Πάρκαρε στο πρώτο ανοικτό χώρο στάθμευσης. Μία κοπέλα τον πλησίασε. Του έτεινε το χέρι και του έδωσε μία κάρτα. Την κοίταξε σαστισμένος. Πληρωμένη κάρτα πάρκινγκ για τρεις ώρες. Αξίας άνω των 20 ευρώ. Μία Γερμανίδα του πρόσφερε τη θέση της, χωρίς να ζητήσει οικονομικό αντάλλαγμα. Αντίθετα του έκανε τη χάρη να γλυτώσει χρήματα. Θαύμα σκέφτηκε. Την κοιτούσε απορημένος καθώς απομακρυνόταν. Δεν μπορεί έλεγε μέσα του. Δεν μπορεί. 

Πλησίασε στο ιστορικό κέντρο. Ρούφηξε ως το μεδούλι τις εικόνες. Τις αποτύπωσε όλες στον αμφιβληστροειδή του. Αυτή η πόλη ισοπεδώθηκε το 1945. Ξαναβρήκε τη χαμένη της αίγλη πιο γρήγορα από όσο θα μπορούσαν και οι πιο αισιόδοξοι. Τον κυρίευσε ο ενθουσιασμός. 

Έσιαξε το παντελόνι του γύρω από τη μέση, το λουλούδι στο πέτο και προχώρησε ευθεία. Ήταν μία ηλιόλουστη Κυριακή. Πλήθος κόσμου στις πλατείες. Από πάνω τους στέκονταν τεράστιοι γερανοί, σε μία επίδειξη οικονομικής ευημερίας.

Η περίοδος της αναγέννησης συνεχίζεται ακόμη στη Δρέσδη. Μία άσχημη μυρωδιά τον συνεπήρε. Άκουσε τα πέταλα των αλόγων που έσερναν τις άμαξες και πλησίαζαν. Καμάρωσε την μεγαλοπρέπεια των ζώων. Μπήκε στο στενό. Λίγα μέτρα μετά ξεδιπλωνόταν μπροστά του ένα μπαρόκ όνειρο. Προτίμησε να αποφύγει τις ορδές των τουριστών που έμπαιναν στο παλάτι.

Τον κέρδισε ένα κτήριο αντιγραφή της Ακρόπολης. Έγραφε με μεγάλα γράμματα café. Μία παρέα νεαρών κοριτσιών γελούσε δυνατά, απολάμβαναν το ρόφημα και τις ακτίνες του ήλιου. Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε παραδίπλα. Ήθελε να νιώσει πως είναι να πίνεις καφέ σε ένα από τα σημαντικότερα και πιο διάσημα μνημεία του κόσμου, έστω και σε αντιγραφή.  Διψούσε τρομερά. Έκανε λίγο υπομονή. Νερό θα έπαιρνε από mini market. Εκεί θα πλήρωνε το μπουκαλάκι 2,5 ευρώ και όχι 6 που ζητούσαν στο κατάστημα. 

Πήδηξε τις γραμμές του τραμ και χάθηκε μέσα στο πλήθος στην απέναντι πλατεία. Ένα μικρό πανηγύρι μόλις είχε στηθεί. Μπύρες, λουκάνικα και ψωμιά. Πουθενά διαθέσιμο σκαμπό. Ο ήλιος είχε κάνει το θαύμα του. Άπαντες είχαν βγει να τον αποθεώσουν. 

Χτύπησε τις φτέρνες του, έκλεισε τα μάτια του, νόμιζε ότι είχε δει εικόνα από φωτογραφία. Ένα κατεστραμμένο κτήριο στέκονταν μπροστά του, συναρπαστικό και συνταρακτικό μαζί, στα όρια ανάμεσα στην υποκριτική και την πραγματικότητα. Ήταν εκεί για να θυμίζει σε όλους τα φαντάσματα του παρελθόντος, τη φρενίτιδα αυτοκαταστροφής και φρίκης, τον ορχηστρικό επίλογο του Τρίτου Ράιχ. 

Για μία στιγμή απόλαυσε την ησυχία, ακούγοντας μόνο τον ψίθυρο του ανέμου στο γρασίδι. Ένα ζευγαράκι, στις όχθες του Έλβα έβγαλε τα παπούτσια, σφιχταγκαλιάστηκε και αφέθηκε στον θεό Έρωτα. Ο Λυσίανθος νοστάλγησε τα νεανικά του χρόνια. Απομακρύνθηκε σαν το αεράκι. Δεν ήθελε να ενοχλήσει. 

Στην κεντρική γέφυρα γίνονταν έργα. Πάτησε στο χώμα και βγήκε από την δυτική πλευρά του ποταμού. Κάθισε σε ένα παγκάκι να ξαποστάσει. Τα πόδια του είχαν βαρύνει. Περπατούσε για ώρες, χαμένος μέσα στη μαγευτική αυτή πόλη, τη μοναδική, ίσως πραγματικά ενδιαφέρουσα στη Γερμανία. 

Πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Είχε έρθει η ώρα να αποχωρήσει. Το αεροπλάνο της Aegean ήταν έτοιμο να απογειωθεί. Ανέμενε πως και πως την ώρα που θα κάθονταν και πάλι στη θέση του, πάντα στον διάδρομο του A320. Αυτή τη φορά για την πολυαγαπημένη του νότια Ιταλία. Το μεγάλο του πάθος. 

ΥΓ. Ο Λυσίανθος αναζητά συνεχώς τη διαφορετικότητα. Γνωρίζει πόλεις, χωριά, συναναστρέφεται με ανθρώπους σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, μυείται στην κουλτούρα της κάθε χώρας και τον τρόπο ζωής των κατοίκων. Τα ταξίδια τον γεμίζουν συναισθήματα, εικόνες, τον κάνουν να ονειρεύεται περισσότερο, να χαμογελά.

Σιωπά, ακούει, αφουγκράζεται και ζει με τον δικό του τρόπο.

Στο εξής, μοιράζεται τις εμπειρίες του με τους αναγνώστες του mygreekholiday... 

Στείλτε το email σας πατώντας εδώ για τυχόν ερωτήσεις, προτάσεις και σχόλια που μπορεί να σας απαντήσει ο Λυσίανθος