…Όπως την διηγήθηκε ο ίδιος

«Όλα ξεκίνησαν με το άκουσμα ενός τρομακτικού ήχου. Ένιωσα να πέφτω στο υγρό χιόνι και αισθάνθηκα το σώμα μου να στριφογυρίζει. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησα να κουνήσω το δεξί πέδιλο του σκι, αλλά ένας τρομερός πόνος στο γόνατό μου δεν μου το επίτρεψε. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να έγινε…

Όταν συνέβη το ατύχημα, κατεβαίναμε από το καταφύγιο «Χρήστος Κάκαλος», στο οροπέδιο των Μουσών, έχοντας περάσει τέσσερις μέρες εκεί. Με τον πρωινό αέρα, το χιόνι είχε παγώσει και τα πέδιλα του σκι γρατζουνίζονταν πάνω του. Ενώ κατεβαίναμε, όμως, ξαφνικά βρήκαμε μαλακό χιόνι, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Η πρώτη μου σκέψη όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να γυρίσω το πέδιλο ήταν ότι έσπασα το δεξί μου γόνατο.

Συνέχισα να κάνω σκι ακουμπώντας στο αριστερό μου πόδι για περίπου 100 μέτρα, μέχρι που με σταμάτησε ένας βράχος. Οι φίλοι μου με βοήθησαν να βγάλω τα πέδιλα του σκι και προσπάθησα να περπατήσω, αλλά σε κάθε βήμα το δεξί μου πόδι δεν με κρατούσε, ενώ ο πόνος ήταν απίστευτος. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο σημείο που ήμασταν και να καλέσουμε για βοήθεια. Βρισκόμασταν σε υψόμετρο περίπου 2.200μ, 1.200μ πάνω από το μονοπάτι για τα Πριόνια. Στα τηλέφωνά μας δεν είχαμε σήμα, οπότε ο φίλος μου, Renaud, επέστρεψε στο καταφύγιο του Κάκαλου για να καλέσει βοήθεια από τον ασύρματο και η φίλη μου, Prune, έμεινε μαζί μου.

Μερικές ώρες αργότερα, είδαμε κάποιες μαύρες κουκίδες να κινούνται πάνω στο χιόνι, κάτω από το σημείο που βρισκόμασταν. Καταλάβαμε ότι ήταν οι διασώστες! Η ανάβαση ήταν μεγάλη γι’ αυτούς, οπότε μας προσέγγισαν περίπου στις 18.00. Η πρώτη ομάδα που έφτασε στο σημείο όπου βρισκόμασταν αποτελούνταν από έξι εθελοντές της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, οι οποίοι, όπως μας είπαν, ήταν στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας για μια εκπαίδευση. Αμέσως μου έδωσαν ζεστά ρούχα, γιατί κρύωνα, και το κρύο θα γινόταν πιο έντονο μόλις έπεφτε ο ήλιος.

Με έβαλαν να ξαπλώσω σε ένα τεχνικό διασωστικό φορείο και χρησιμοποίησαν ασφάλειες στους βράχους για να μπορέσουν να με κατεβάσουν στην απότομη πλαγιά.

Αργότερα, όταν πια είχε νυχτώσει, μας συνάντησε μια δεύτερη ομάδα από εθελοντές της ΕΟΔ. Ο ένας από αυτούς ήταν ο υπεύθυνος του καταφυγίου της Πετρόστρουγκας, ο οποίος είχε φέρει μαζί του ένα πιο σταθερό φορείο για είμαι πιο άνετα και πιο ζεστά. Η κατάβαση μόνο εύκολη δεν ήταν και γι’ αυτό κράτησε αρκετές ώρες…

Το φορείο γλιστρούσε και οι διασώστες βούλιαζαν μέσα στο υγρό χιόνι. Όση ώρα κατεβαίναμε μου μιλούσαν, για να μην χάσω τις αισθήσεις μου και με ρωτούσαν συνεχώς αν πεινούσα ή διψούσα. Θυμάμαι ότι σε κάποιο σημείο της διαδρομής χρειάστηκε να περάσουμε μια ορθοπλαγιά ύψους περίπου 5 μέτρων, οπότε η ομάδα χρησιμοποίησε σκοινί για να δέσει το φορείο. Φοβήθηκα αρκετά και το βλέμμα μου έψαχνε συνέχεια να βρει το φως των φακών κεφαλής των διασωστών που ήταν κάτω μου. Τελικά, στις 11 το βράδυ φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου σταματήσαμε, φάγαμε και ήπιαμε νερό. Στην συνέχεια, ανέλαβε η ομάδα των πυροσβεστών να με μεταφέρει στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας ακολουθώντας μια διαδρομή σε ένα στενό μονοπάτι μέσα στο δάσος, η οποία κράτησε πέντε ολόκληρες ώρες.

Καταφύγιο Πετρόστρουγκας. 4 το βράδυ. Επιτέλους, μπορώ να ζεσταθώ μπροστά στο τζάκι, να βγάλω τα παγωμένα ρούχα μου και να κοιμηθώ για τέσσερις ώρες. Το επόμενο πρωί, με ήλιο και ζέστη, οι πυροσβέστες με κατέβασαν με το φορείο μέχρι την θέση Γκορτσιά, όπου με περίμενε ασθενοφόρο για να με μεταφέρει στο Κέντρο Υγείας Λιτοχώρου.

Αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα μου φαίνεται ακόμα απίστευτο. Πολλές εικόνες, βέβαια, έχουν σβηστεί από την μνήμη μου, εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας που είχε η επιχείρηση, αλλά και λόγω του έντονου κρύου και της κούρασης που ένιωθα. Ενώ περίμενα τους διασώστες, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι η βοήθεια ήταν τόσο κοντά μου, αλλά κι ότι η επιχείρηση για την διάσωσή μου θα ήταν τόσο δύσκολη. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφεραν να με κατεβάσουν από το βουνό χωρίς να πάθω το παραμικρό.

Ήταν μια μεγάλη επιχείρηση, με μια ομάδα διασωστών πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευχάριστη».

Valentin Pahon

Η εύρεση του σωστού σημείου για να στήσει κάποιος τη σκηνή του μπορεί να είναι δύσκολη πολλές φορές. Ειδικά αν είναι από αυτούς που τα θέλουν όλα ιδανικά. Ένα νέο είδος σκηνής όμως, υπόσχεται να κάνει τη διαδικασία εύρεσης του σωστού σημείου παιχνιδάκι.

Η βρετανική εταιρία Tentsile ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τη σκηνή για όλες τις επιφάνειες, ακόμη και το νερό.

Τον Φεβρουάριο του 2019 θα κυκλοφορήσει τη Tentsile Universe και σύμφωνα με την εταιρία παραγωγής, θα αλλάξει το κάμπινγκ για πάντα.

Ελεύθερο κάμπινγκ: Διακοπές με άποψη...

Σύμφωνα με το Gear Junkie: «το "τριών επιφανειών" καταφύγιο προσαρμόζεται περίφημα στη γη, στα δέντρα ή στο νερό χάρη στο μονωμένο, γεμάτο με αέρα δάπεδο, που επιτρέπει στη σκηνή να επιπλέει.

Ωστόσο, η Tentsile συνιστά να τη χρησιμοποιείτε μόνο ως σχεδία και να μην κοιμάται κανείς στη σκηνή τα βράδια στο νερό. Εξάλλου, το μονωμένο δάπεδο προσφέρει άνετο ύπνο τόσο στο έδαφος, όσο και στα δέντρα.

H Universe σηκώνει έως και 400 κιλά όταν είναι κρεμασμένη, διαθέτει χώρο 9 τετραγωνικών και ενάμιση μέτρο ύψος.

Μια διαδρομή 300 χιλιομέτρων κάνει τα τελευταία έντεκα χρόνια η συνταξιούχος εκπαιδευτικός, Βασιλική Τέα, προκειμένου να προστατέψει τον Όλυμπο από ενδεχόμενη πυρκαγιά.

Ταξιδεύει από τον Βόλο στην Κατερίνη κι επιστρέφει πάλι πίσω, συμμετέχοντας εθελοντικά στη δράση «Χαρίζω μία μέρα από το καλοκαίρι μου στο δάσος». «Το καλοκαίρι του 2008, πληροφορήθηκα για τη συγκεκριμένη δράση διαβάζοντας ένα άρθρο στον τοπικό τύπο. Πέρα από το γεγονός ότι αμέσως αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα αυτής της πρωτοβουλίας, αλλά και τη χρησιμότητα της συμμετοχής των πολιτών στο έργο της πυροσβεστικής υπηρεσίας, ένιωσα πως πρέπει να πω 'ναι' και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα στην ιστοσελίδα της ομάδας και δήλωσα συμμετοχή», δηλώνει η κ. Τέα.

Προσθέτει δε πως «από τότε, κάθε χρόνο αισθάνομαι την ανάγκη να βρεθώ σε ένα από τα παρατηρητήρια της εθελοντικής ομάδας δράσης νομού Πιερίας και να βάλω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό το ξεχωριστό έργο, το οποίο προσφέρουν οι άνθρωποι του τόπου σας για την προστασία του περιβάλλοντος. Είναι το προσωπικό μου ραντεβού με το ιερό βουνό των 12 Θεών!».

Η συνταξιούχος εκπαιδευτικός υπηρέτησε στο νομό Πιερίας ως αναπληρώτρια και από τότε δέθηκε με τον Ολυμπο. Κάθε χρόνο φροντίζει να συμμετέχει στη δράση και να ταξιδεύει από την ιδιαίτερη πατρίδα της, τον Βόλο, ώστε να βρεθεί σε ένα από τα παρατηρητήρια του βουνού και να το προφυλάσσει από ενδεχόμενες φωτιές.

Ο Ηλίας Τσολακίδης, πρωτεργάτης του «Χαρίζω μία μέρα από το καλοκαίρι μου στο δάσος», υποστηρίζει πως όταν έφτασε η δήλωση συμμετοχής της Βασιλικής Τέα στα χέρια του και διαπίστωσε πως ήταν από τον Βόλο «νόμισα ότι είχε κάνει λάθος ή δεν είχε καταλάβει καλά για το τι ακριβώς θα έπρεπε να προσφέρει ο εθελοντής και προπάντων ότι το παρατηρητήριο βρισκόταν τόσα χιλιόμετρα».

Κάθε χρόνο αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών, οι οποίοι συμμετέχουν στην εθελοντική πυροπροστασία του Ολύμπου χωρίς να είναι κάτοικοι του νομού Πιερίας. Φέτος υπήρξαν συμμετοχές από τη Λάρισα, τον Πλατύκαμπο, τη Θεσσαλονίκη, τον Τύρναβο, τα Ιωάννινα, ακόμη και από τη Γερμανία με τουρίστες οι οποίοι αφιέρωσαν 5 ώρες από το καλοκαίρι τους για να προστατέψουν αυτό το ξεχωριστό μνημείο της φύσης.

Η ιδέα "γεννήθηκε" το 2007, όταν η Πελοπόννησος πλήττονταν από καταστροφικές πυρκαγιές και μια ομάδα πολιτών ανησυχούσε για το βουνό του Ολύμπου. Τότε ο διοικητής πυροσβεστικής υπηρεσίας της περιοχής, Δημήτρης Ζάχος, τους πρότεινε κάτι πολύ απλό: τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ο βαθμός επικινδυνότητας θα έφτανε στο κόκκινο (1 Ιουνίου-10 Σεπτεμβρίου), από ένα σημείο στρατηγικής σημασίας για την πυροσβεστική, με καλή ορατότητα, να κάνουν μια περιπολία έχοντας μαζί τους ένα ζευγάρι κιάλια, ένα κινητό και σε περίπτωση που έβλεπαν καπνό, θα έπρεπε να ειδοποιήσουν τις αρμόδιες αρχές.

Η σκέψη άρχισε να υλοποιείται από το 2008 και από τότε περίπου 2.500 οικογένειες έχουν δηλώσει όλα αυτά τα χρόνια συμμετοχή μέσω της συγκεκριμένης πλατφόρμας, την οποία φέτος χειρίστηκε μια 18χρονη κοπέλα.

Δύο δυναμικές γυναίκες αφήνουν την καθημερινότητα και ξεκινούν το επόμενο βήμα που θα τους φέρει πιο κοντά στο στόχο των 7 Summits, δηλαδή στην κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής κάθε ηπείρου.

Συγκεκριμένα, η Βανέσα Αρχοντίδου και η Χριστίνα Φλαμπούρη μετά την επίτευξη των τεσσάρων πρώτων κορυφών, από τις επτά συνολικά που έχουν θέσει ως στόχο, σχεδιάζουν την κατάκτηση της πέμπτης κορυφής, το Carstensz Pyramid (4.884μ.) στην Ωκεανία. Είναι η ψηλότερη νησιωτική κορυφή στον πλανήτη αλλά δεν είναι από τις ψηλότερες του project. Είναι η πιο τεχνική και περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους (ζούγκλα, ελάχιστη υποστήριξη από τοπικούς οδηγούς, περιοχή με έντονη πολιτική αστάθεια και συγκρούσεις) που την κάνουν δύσκολη και της δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα περιπέτειας. Η αποστολή των δύο γυναικών αναχωρεί από την Ελλάδα στις 12 Αυγούστου, με την επιστροφή στην Αθήνα να έχει προγραμματιστεί για τις 4 Σεπτεμβρίου.

Οι δύο ορειβάτισσες, με αφορμή την αποστολή τους, θέλησαν να δώσουν έναν τόνο από το εγχείρημά τους. Αρχικά η Βανέσα Αρχοντίδου, τόνισε ότι: «Το να κατακτήσει μια γυναίκα υψηλές θέσεις στον επαγγελματικό τομέα είναι πολύ δύσκολο και χρειάζονται πολλές θυσίες, χρόνος και υπομονή. Το να γευτείς, όμως, την κατάκτηση μιας κορυφής σε ένα από τα 7 υψηλότερα σημεία του πλανήτη είναι αξία ανεκτίμητη! Πόσο δε, όταν αυτό έχει συμβεί ήδη σε 4 κορυφές και απομένουν άλλες 3 για να ολοκληρωθεί το 7 Summits Project. Ελπίζουμε να έχουμε υγεία, να έχουμε τύχη και η πίστη μας σε συνδυασμό με το θέλω μας, να μας δώσουν τη δυνατότητα να ανεβάσουμε την ελληνική σημαία σε μια ακόμη σημαντική κορυφή».

Παράλληλα η Χριστίνα Φλαμπούρη, πρόσθεσε: «Η κατάκτηση κάθε κορυφής είναι δύσκολη αλλά γίνεται ακόμα πιο σημαντική όταν την κατακτάς σαν μέλος μιας ομάδας, τότε η ικανοποίηση είναι μεγαλύτερη.

Με την Βανέσα γίναμε ομάδα το 2015, τον τελευταίο καιρό όμως η ομάδα του ‘A Woman Can Be’ μεγάλωσε και πλέον έχουμε στο πλευρό μας μια ομάδα εθελοντών που μας βοηθάει να έρθουμε πιο κοντά στην ολοκλήρωση του στόχου. Το γεγονός αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο δυνατές και να γεμίζουμε αυτοπεποίθηση για την κατάκτηση της επόμενης κορφής».

Μετά την Ωκεανία, σειρά θα πάρουν η κατάκτηση της κορυφής του Everest (8.848μ.), στην Ασία και η κορυφή Vinson Massif (4.892μ.), στην Ανταρκτική, ώστε να ολοκληρωθεί το project. 

Να τονίσουμε ότι το A Woman Can Be: 7 Summits project πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ).

Η ιστορία της Βανέσας Αρχοντίδου και της Χριστίνας Φλαμπούρη είναι κάτι παραπάνω από ένας στόχος ζωής, είναι μια ιστορία που εμπνέει τις καρδιές όλων. Σε αυτή την προσπάθεια, μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος της ομάδας. Μάθε περισσότερα και υποστήριξε την προσπάθεια τους μέσα από την σελίδα τους: http://awomancanbe.com/contribute/

Βανέσα Αρχοντίδου

Μητέρα δύο αγοριών και Διευθύντρια Μάρκετινγκ σε πολυεθνική εταιρεία. Η ορειβασία έγινε το πάθος της εδώ και 14 χρόνια, όταν έγινε μέλος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου (Α.Ο.Σ), όπου περιστασιακά βοηθά ως αρχηγός σε αναβάσεις στα ελληνικά βουνά. Το 2006, η Βανέσα ολοκλήρωσε τη Σχολή Αναρρίχησης και Χειμερινού Βουνού του Α.Ο.Σ. Έκτοτε έχει ανέβει στην πλειονότητα των ελληνικών βουνών, έχει κατακτήσει την κορυφή της Αφρικανικής Ηπείρου (Kilimanjaro, 5895μ) και έχει συμμετάσχει σε εμπορικές αποστολές στο Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Ελβετικές Άλπεις. Ως μέλος της γυναίκειας αλπινιστικής ομάδας με τη Χριστίνα Φλαμπούρη, έχει ανέβει στο όρος Aconcagua (6962μ στην Αργεντινή), στο Elbrus (5642μ στη Ρωσία) και στο McKinley/Denali (6190μ στην Αλάσκα των Η.Π.Α).

Χριστίνα Φλαμπούρη

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και δουλεύει σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία. Η αγάπη της για την φύση την οδήγησε στην θάλασσα και στην ιστιοπλοΐα ανοιχτής θαλάσσης. Το 2014 η επιθυμία της να ξεπεράσει τους φόβους της, την οδήγησε στα βουνά και σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής της, να εξοικειωθεί με το ύψος και την αίσθηση του απέραντου κενού. Σύντομα τα βουνά σταμάτησαν να είναι απλώς μια πρόκληση αλλά τρόπος ζωής. Από τότε έχει ανέβει τα περισσότερα βουνά της Ελλάδας, έχει κατακτήσει την κορυφή της Αφρικανικής Ηπείρου (Kilimanjaro, 5895μ) και έχει συμμετάσχει σε εμπορικές αποστολές στις Άλπεις και στην Μαλαισία. Ως μέλος της γυναίκειας αλπινιστικής ομάδας με τη Βανέσα Αρχοντίδου, έχει ανέβει στο όρος Aconcagua (μέχρι τα 6.500, Αργεντινή), στο Elbrus (5642μ στη Ρωσία) και στο McKinley/Denali (6190μ στην Αλάσκα των Η.Π.Α). Από το 2014 είναι ενεργό μέλος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Αχαρνών και το 2016 ολοκλήρωσε την σχολή χειμερινού βουνού και την σχολή αναρρίχησης της Ε.Ο.Ο.Α.