Στην ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων, 30 ορειβάτες από την Άρτα και την Πρέβεζα θαύμασαν την αυγουστιάτικη πανσέληνο και την εντυπωσιακή ανατολή του ηλίου.

Η ανάβασή τους ξεκίνησε από το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία και μετά από σύντομη διαδρομή έφτασαν στο καταφύγιο Καταρράκτη. Εκεί με αγωνία περίμεναν να διαλυθούν τα σύννεφα και να δουν την πανσέληνο. Και όντως ο καιρός άνοιξε και έτσι μπόρεσαν να θαυμάσουν το ολόγιομο φεγγάρι να ξεπροβάλει πίσω από τα Τζουμέρκα.

Αφού ξεκουράστηκαν για λίγες ώρες ξεκίνησαν την ανάβαση για την κορυφή. Το φως του φεγγαριού ήταν τόσο δυνατό που δεν χρειάστηκε να ανάψουν τους φακούς τους!

Έφτασαν στο Σχισμένο Λιθάρι και από εκεί κινήθηκαν στην κορυφογραμμή μέχρι την κορυφή, ενώ με μεγάλη χαρά διαπίστωσαν πως τα αντιαισθητικά και επικίνδυνα συρματόσχοινα που είχαν τοποθετηθεί απομακρύνθηκαν.

Όταν βρέθηκαν πλέον στην κορυφή αφού ντύθηκαν για να προστατευτούν από τον αέρα περίμεναν την ανατολή του ηλίου. Σύντομα ο ήλιος ανέτειλε πίσω από τα Άγραφα βάφοντας τον ουρανό με υπέροχα χρώματα. 

…Όπως την διηγήθηκε ο ίδιος

«Όλα ξεκίνησαν με το άκουσμα ενός τρομακτικού ήχου. Ένιωσα να πέφτω στο υγρό χιόνι και αισθάνθηκα το σώμα μου να στριφογυρίζει. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσπάθησα να κουνήσω το δεξί πέδιλο του σκι, αλλά ένας τρομερός πόνος στο γόνατό μου δεν μου το επίτρεψε. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να έγινε…

Όταν συνέβη το ατύχημα, κατεβαίναμε από το καταφύγιο «Χρήστος Κάκαλος», στο οροπέδιο των Μουσών, έχοντας περάσει τέσσερις μέρες εκεί. Με τον πρωινό αέρα, το χιόνι είχε παγώσει και τα πέδιλα του σκι γρατζουνίζονταν πάνω του. Ενώ κατεβαίναμε, όμως, ξαφνικά βρήκαμε μαλακό χιόνι, πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Η πρώτη μου σκέψη όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να γυρίσω το πέδιλο ήταν ότι έσπασα το δεξί μου γόνατο.

Συνέχισα να κάνω σκι ακουμπώντας στο αριστερό μου πόδι για περίπου 100 μέτρα, μέχρι που με σταμάτησε ένας βράχος. Οι φίλοι μου με βοήθησαν να βγάλω τα πέδιλα του σκι και προσπάθησα να περπατήσω, αλλά σε κάθε βήμα το δεξί μου πόδι δεν με κρατούσε, ενώ ο πόνος ήταν απίστευτος. Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο σημείο που ήμασταν και να καλέσουμε για βοήθεια. Βρισκόμασταν σε υψόμετρο περίπου 2.200μ, 1.200μ πάνω από το μονοπάτι για τα Πριόνια. Στα τηλέφωνά μας δεν είχαμε σήμα, οπότε ο φίλος μου, Renaud, επέστρεψε στο καταφύγιο του Κάκαλου για να καλέσει βοήθεια από τον ασύρματο και η φίλη μου, Prune, έμεινε μαζί μου.

Μερικές ώρες αργότερα, είδαμε κάποιες μαύρες κουκίδες να κινούνται πάνω στο χιόνι, κάτω από το σημείο που βρισκόμασταν. Καταλάβαμε ότι ήταν οι διασώστες! Η ανάβαση ήταν μεγάλη γι’ αυτούς, οπότε μας προσέγγισαν περίπου στις 18.00. Η πρώτη ομάδα που έφτασε στο σημείο όπου βρισκόμασταν αποτελούνταν από έξι εθελοντές της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, οι οποίοι, όπως μας είπαν, ήταν στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας για μια εκπαίδευση. Αμέσως μου έδωσαν ζεστά ρούχα, γιατί κρύωνα, και το κρύο θα γινόταν πιο έντονο μόλις έπεφτε ο ήλιος.

Με έβαλαν να ξαπλώσω σε ένα τεχνικό διασωστικό φορείο και χρησιμοποίησαν ασφάλειες στους βράχους για να μπορέσουν να με κατεβάσουν στην απότομη πλαγιά.

Αργότερα, όταν πια είχε νυχτώσει, μας συνάντησε μια δεύτερη ομάδα από εθελοντές της ΕΟΔ. Ο ένας από αυτούς ήταν ο υπεύθυνος του καταφυγίου της Πετρόστρουγκας, ο οποίος είχε φέρει μαζί του ένα πιο σταθερό φορείο για είμαι πιο άνετα και πιο ζεστά. Η κατάβαση μόνο εύκολη δεν ήταν και γι’ αυτό κράτησε αρκετές ώρες…

Το φορείο γλιστρούσε και οι διασώστες βούλιαζαν μέσα στο υγρό χιόνι. Όση ώρα κατεβαίναμε μου μιλούσαν, για να μην χάσω τις αισθήσεις μου και με ρωτούσαν συνεχώς αν πεινούσα ή διψούσα. Θυμάμαι ότι σε κάποιο σημείο της διαδρομής χρειάστηκε να περάσουμε μια ορθοπλαγιά ύψους περίπου 5 μέτρων, οπότε η ομάδα χρησιμοποίησε σκοινί για να δέσει το φορείο. Φοβήθηκα αρκετά και το βλέμμα μου έψαχνε συνέχεια να βρει το φως των φακών κεφαλής των διασωστών που ήταν κάτω μου. Τελικά, στις 11 το βράδυ φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου σταματήσαμε, φάγαμε και ήπιαμε νερό. Στην συνέχεια, ανέλαβε η ομάδα των πυροσβεστών να με μεταφέρει στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας ακολουθώντας μια διαδρομή σε ένα στενό μονοπάτι μέσα στο δάσος, η οποία κράτησε πέντε ολόκληρες ώρες.

Καταφύγιο Πετρόστρουγκας. 4 το βράδυ. Επιτέλους, μπορώ να ζεσταθώ μπροστά στο τζάκι, να βγάλω τα παγωμένα ρούχα μου και να κοιμηθώ για τέσσερις ώρες. Το επόμενο πρωί, με ήλιο και ζέστη, οι πυροσβέστες με κατέβασαν με το φορείο μέχρι την θέση Γκορτσιά, όπου με περίμενε ασθενοφόρο για να με μεταφέρει στο Κέντρο Υγείας Λιτοχώρου.

Αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα μου φαίνεται ακόμα απίστευτο. Πολλές εικόνες, βέβαια, έχουν σβηστεί από την μνήμη μου, εξαιτίας της μεγάλης διάρκειας που είχε η επιχείρηση, αλλά και λόγω του έντονου κρύου και της κούρασης που ένιωθα. Ενώ περίμενα τους διασώστες, δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι η βοήθεια ήταν τόσο κοντά μου, αλλά κι ότι η επιχείρηση για την διάσωσή μου θα ήταν τόσο δύσκολη. Ακόμα αναρωτιέμαι πως τα κατάφεραν να με κατεβάσουν από το βουνό χωρίς να πάθω το παραμικρό.

Ήταν μια μεγάλη επιχείρηση, με μια ομάδα διασωστών πολύ δυνατή, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ευχάριστη».

Valentin Pahon

Η εύρεση του σωστού σημείου για να στήσει κάποιος τη σκηνή του μπορεί να είναι δύσκολη πολλές φορές. Ειδικά αν είναι από αυτούς που τα θέλουν όλα ιδανικά. Ένα νέο είδος σκηνής όμως, υπόσχεται να κάνει τη διαδικασία εύρεσης του σωστού σημείου παιχνιδάκι.

Η βρετανική εταιρία Tentsile ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τη σκηνή για όλες τις επιφάνειες, ακόμη και το νερό.

Τον Φεβρουάριο του 2019 θα κυκλοφορήσει τη Tentsile Universe και σύμφωνα με την εταιρία παραγωγής, θα αλλάξει το κάμπινγκ για πάντα.

Ελεύθερο κάμπινγκ: Διακοπές με άποψη...

Σύμφωνα με το Gear Junkie: «το "τριών επιφανειών" καταφύγιο προσαρμόζεται περίφημα στη γη, στα δέντρα ή στο νερό χάρη στο μονωμένο, γεμάτο με αέρα δάπεδο, που επιτρέπει στη σκηνή να επιπλέει.

Ωστόσο, η Tentsile συνιστά να τη χρησιμοποιείτε μόνο ως σχεδία και να μην κοιμάται κανείς στη σκηνή τα βράδια στο νερό. Εξάλλου, το μονωμένο δάπεδο προσφέρει άνετο ύπνο τόσο στο έδαφος, όσο και στα δέντρα.

H Universe σηκώνει έως και 400 κιλά όταν είναι κρεμασμένη, διαθέτει χώρο 9 τετραγωνικών και ενάμιση μέτρο ύψος.

Μια διαδρομή 300 χιλιομέτρων κάνει τα τελευταία έντεκα χρόνια η συνταξιούχος εκπαιδευτικός, Βασιλική Τέα, προκειμένου να προστατέψει τον Όλυμπο από ενδεχόμενη πυρκαγιά.

Ταξιδεύει από τον Βόλο στην Κατερίνη κι επιστρέφει πάλι πίσω, συμμετέχοντας εθελοντικά στη δράση «Χαρίζω μία μέρα από το καλοκαίρι μου στο δάσος». «Το καλοκαίρι του 2008, πληροφορήθηκα για τη συγκεκριμένη δράση διαβάζοντας ένα άρθρο στον τοπικό τύπο. Πέρα από το γεγονός ότι αμέσως αντιλήφθηκα τη σοβαρότητα αυτής της πρωτοβουλίας, αλλά και τη χρησιμότητα της συμμετοχής των πολιτών στο έργο της πυροσβεστικής υπηρεσίας, ένιωσα πως πρέπει να πω 'ναι' και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα στην ιστοσελίδα της ομάδας και δήλωσα συμμετοχή», δηλώνει η κ. Τέα.

Προσθέτει δε πως «από τότε, κάθε χρόνο αισθάνομαι την ανάγκη να βρεθώ σε ένα από τα παρατηρητήρια της εθελοντικής ομάδας δράσης νομού Πιερίας και να βάλω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό το ξεχωριστό έργο, το οποίο προσφέρουν οι άνθρωποι του τόπου σας για την προστασία του περιβάλλοντος. Είναι το προσωπικό μου ραντεβού με το ιερό βουνό των 12 Θεών!».

Η συνταξιούχος εκπαιδευτικός υπηρέτησε στο νομό Πιερίας ως αναπληρώτρια και από τότε δέθηκε με τον Ολυμπο. Κάθε χρόνο φροντίζει να συμμετέχει στη δράση και να ταξιδεύει από την ιδιαίτερη πατρίδα της, τον Βόλο, ώστε να βρεθεί σε ένα από τα παρατηρητήρια του βουνού και να το προφυλάσσει από ενδεχόμενες φωτιές.

Ο Ηλίας Τσολακίδης, πρωτεργάτης του «Χαρίζω μία μέρα από το καλοκαίρι μου στο δάσος», υποστηρίζει πως όταν έφτασε η δήλωση συμμετοχής της Βασιλικής Τέα στα χέρια του και διαπίστωσε πως ήταν από τον Βόλο «νόμισα ότι είχε κάνει λάθος ή δεν είχε καταλάβει καλά για το τι ακριβώς θα έπρεπε να προσφέρει ο εθελοντής και προπάντων ότι το παρατηρητήριο βρισκόταν τόσα χιλιόμετρα».

Κάθε χρόνο αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών, οι οποίοι συμμετέχουν στην εθελοντική πυροπροστασία του Ολύμπου χωρίς να είναι κάτοικοι του νομού Πιερίας. Φέτος υπήρξαν συμμετοχές από τη Λάρισα, τον Πλατύκαμπο, τη Θεσσαλονίκη, τον Τύρναβο, τα Ιωάννινα, ακόμη και από τη Γερμανία με τουρίστες οι οποίοι αφιέρωσαν 5 ώρες από το καλοκαίρι τους για να προστατέψουν αυτό το ξεχωριστό μνημείο της φύσης.

Η ιδέα "γεννήθηκε" το 2007, όταν η Πελοπόννησος πλήττονταν από καταστροφικές πυρκαγιές και μια ομάδα πολιτών ανησυχούσε για το βουνό του Ολύμπου. Τότε ο διοικητής πυροσβεστικής υπηρεσίας της περιοχής, Δημήτρης Ζάχος, τους πρότεινε κάτι πολύ απλό: τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ο βαθμός επικινδυνότητας θα έφτανε στο κόκκινο (1 Ιουνίου-10 Σεπτεμβρίου), από ένα σημείο στρατηγικής σημασίας για την πυροσβεστική, με καλή ορατότητα, να κάνουν μια περιπολία έχοντας μαζί τους ένα ζευγάρι κιάλια, ένα κινητό και σε περίπτωση που έβλεπαν καπνό, θα έπρεπε να ειδοποιήσουν τις αρμόδιες αρχές.

Η σκέψη άρχισε να υλοποιείται από το 2008 και από τότε περίπου 2.500 οικογένειες έχουν δηλώσει όλα αυτά τα χρόνια συμμετοχή μέσω της συγκεκριμένης πλατφόρμας, την οποία φέτος χειρίστηκε μια 18χρονη κοπέλα.